وزن کم دانه‌های لیکا سبب برتری قابل ملاحظه این مصالح برای پر کردن فضاهای خالی در ابنیه ژئوتکنیکی می‌شود. در بسیاری از موارد جهت جلوگیری از رانش و لغزش زمین در ابنیه فنی مانند پل‌ها، تونل‌ها، ساختمان‌های پایین‌تر از تراز زمین و بندرسازی‌ها از المان‌های حایل استفاده می‌شود. فضای پشت این المان‌ها اغلب با مصالح دانه بندی پر و متراکم می‌شود. این مصالح باید دارای ویژگی‌های مکانیکی و فیزیکی مناسبی نظیر قابلیت زهکشی و زاویه اصطحکاک داخلی مناسب باشند. وزن چسبندگی و زاویه اصطحکاک داخلی مصالح نقش اساسی در طرح المان‌های حایل دارند.
در مقایسه با سنگدانه‌های شنی، به عنوان متداولترین مصالح برای خاکریزی پشت المان‌های حایل می‌توان دریافت که دانه‌های لیکا دارای اصطحکاک داخلی بالاتر ولی وزن فضایی معادل ۲۰% شن می‌باشند.
یک نکته قابل توجه آن است که در برخی المان‌های حایل نظیر دیوارهای طره ای وزن مصالح روی پاشنه دیوار در افزایش نیروی مقاوم در برابر رانش، نیز همانند نیروی رانش موثر است. بنابراین اثر کاربرد دانه لیکا در این موارد به زهکشی و زاویه اصطحکاک داخلی مطلوب محدود می‌گردد. اما در مورد سپرها که نیروی مقاوم بر اساس مقاومت مقطع سپر تعیین می‌شود، وزن کم دانه‌های لیکا نیز به برتری آن افزوده می‌گردد در صورت وجود بارهای ناشی از آمد و شد یا نیاز به ایجاد هر گونه سطح مقاوم می‌توان از روسازی‌‌های متداول در بخش‌های بالای خاکریز استفاده کرد.
